Bijna dagelijks lezen wij in de krant
dat er hulpverleners belaagd en mishandeld worden waardoor zij hun werk niet
meer naar behoren kunnen uitvoeren. Een aantal jaren geleden waren 'enkel' de
ambulancemedewerkers de pineut, daarna werd ook het vuur op de politie geopend.
Als laatste in de rij was ook de brandweer aan de beurt, maar waarom? Is dit
tegenwoordig een hype aan het worden, om hulpverleners te mishandelen?
Hulpverleners
kunnen hun werk niet meer uitvoeren
Het
is eigenlijk al rampzalig dat iemand het idiote idee krijgt om hulpverleners te
ergeren, tegen te werken, te belagen en zelfs te mishandelen.
Ambulancepersoneel,brandweerlieden en
politieagenten kunnen niet meer hun werk uitvoeren zonder angst te hebben om
belaagd te worden door omstanders. En dat terwijl deze hulpverleners er juist
zijn om mens en dier te helpen en te beschermen. Maar wie beschermt hén als zij
hun werk zo goed mogelijk proberen uit te voeren? Het antwoord is 'niemand',
aangezien geen enkele persoon deze mensen te hulp schiet als zij worden
belaagd. Is dit écht de maatschappij waarin wij vandaag de dag leven? Een
maatschappij waarin alles mag, zelfs het mishandelen van hulpverleners? Heeft
nou écht iedereen oogkleppen op of kan het niemand iets schelen dat wij,
hulpverleners, worden aangevallen terwijl wij mensenlevens redden? Het zou wel
moeten, als u ons ooit nodig heeft, heeft u kans dat wij u niet kunnen helpen
omdat uw medemens het op de hardwerkende hulpverlener heeft voorzien!
Niemand grijpt
in
Nog
steeds word ik witheet van woede als ik in het nieuws verneem dat er wéér eens
hulpverleners belaagd zijn. Is dit een nieuwe sport geworden onder onze
(meestal) jeugdige asocialen? Ook vraag ik mij in dit soort gevallen af in wat
voor gezin en cultuur deze mensen opgroeien, ze moeten deze wandaden toch ergens
'geleerd' hebben? Ikzelf ben werkzaam geweest bij de brandweer en heb deze vorm
van agressie al een aantal keren van heel dichtbij mogen meemaken. Maar of ik
hier nou blij mee ben? Totaal niet, als het even anders was afgelopen, had ik
naar het ziekenhuis vervoerd kunnen worden, of erger zelfs: dan had ik hier
niet meer gezeten om deze tekst te schrijven. Achteraf gezien ben ik dus blij
dat ik de aanvallen heb mogen overleven, één aanval in het speciaal. En dat
allemaal omdat ik ooit heb besloten om het hete vuur te trotseren om mens en
dier te redden, maar ik krijg er stank voor dank voor terug.
Net
als ik hebben al vele hulpverleners met de gedachten rondgelopen waarom zij het
werk eigenlijk nog doen. Heeft het nog wel nut om het werk uit te voeren waar wij
zo van houden, als wij de mogelijkheid lopen dit met de dood te bekopen? Het
lijkt wel alsof hulpverleners vandaag de dag een grote schietschijf op hun
borst geschilderd hebben gekregen, en wij alle narigheid over ons heen krijgen.
Als
de politie de daders ooit oppakt die mij hebben aangevallen, zou ik deze
personen graag even willen spreken. Ik zou ze niet eens vragen waarom zij het
hebben gedaan, en of zij spijt hebben van hun misselijkmakende daden. Ik zou ze
enkel de volgende vragen stellen om vervolgens weg te lopen. Misschien zien ze
dan pas in waar zij mee bezig zijn, en zullen ze hun verleden achter zich
laten.
- Als jouw moeder nog in een
brandende woning zat, zou jij dan nog steeds stenen naar de brandweer
gooien? De brandweermensen riskeren hun leven om jóúw moeder te redden uit
een pand.
- Als jouw vrouw wordt aangereden op
straat, ga jij de ambulancemedewerkers aanvallen terwijl jouw vrouw
zwaargewond is en eigenlijk direct naar het ziekenhuis toe moet?
- Als jij met je auto op de kop in
de sloot ligt, zou jij dan nog steeds vuurwerk naar mij gooien?
Als
u dit bovenstaande leest, zult u zich mogelijkerwijs afvragen waarom ik zo
gefrustreerd reageer op dit onderwerp, en waarom ik juist deze vragen aan de
personen zou stellen. Ik zal niet ingaan op de situaties die ik heb meegemaakt,
om mijzelf en andere hulpverleners te beschermen, maar ik kan er wel kort iets
over vertellen. Tijdens een brand waren er een paar jongens die vonden dat zij
leuk waren en gooiden vuurpijlen en lawinepijlen in de richting van de
brandweer. Eén van die vuurpijlen raakte mij in mijn rug. Als ik de
beschermende kleding van de brandweer niet had aangehad, had ik zeker naar het
ziekenhuis gemoeten. Ik heb nu enkel dagen pijn gehad aan mijn rug en een
blauwe plek.
Bij
een andere keer was ik ook bij een brand, en een aantal jongens die aan het
relschoppen waren, begon met stenen te gooien. Eén van die stenen raakte mij op
mijn achterhoofd terwijl ik de brand aan het bestrijden was. Het is goed
geweest dat ik mijn helm op had gehad, want anders had ik dit verhaal
waarschijnlijk nooit meer voor u kunnen schrijven.
De maatschappij
anno 2011
Mensen,
behoort dit tegenwoordig tot de maatschappij? Is de maatschappij waarin wij
vandaag de dag moeten leven, een samenleving waarin niemand meer veilig is? En
het ergste van alles is dat als er agressie naar hulpverleners plaatsvindt, de
omstanders geen vinger uitsteken om ons, brandweer, ambulance en politie, te
helpen. In dat opzicht is dus elk lid van de samenleving schuldig aan het mishandelen
van hulpverleners. Na deze tekst gelezen te hebben zijn uw ogen hopelijk
geopend, en grijpt u de volgende keer wanneer een situatie zich voordoet wél
in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten