vrijdag 27 april 2012

Geweld tegen hulpverleners


Bijna dagelijks lezen wij in de krant dat er hulpverleners belaagd en mishandeld worden waardoor zij hun werk niet meer naar behoren kunnen uitvoeren. Een aantal jaren geleden waren 'enkel' de ambulancemedewerkers de pineut, daarna werd ook het vuur op de politie geopend. Als laatste in de rij was ook de brandweer aan de beurt, maar waarom? Is dit tegenwoordig een hype aan het worden, om hulpverleners te mishandelen?

Hulpverleners kunnen hun werk niet meer uitvoeren

Het is eigenlijk al rampzalig dat iemand het idiote idee krijgt om hulpverleners te ergeren, tegen te werken, te belagen en zelfs te mishandelen. Ambulancepersoneel,brandweerlieden en politieagenten kunnen niet meer hun werk uitvoeren zonder angst te hebben om belaagd te worden door omstanders. En dat terwijl deze hulpverleners er juist zijn om mens en dier te helpen en te beschermen. Maar wie beschermt hén als zij hun werk zo goed mogelijk proberen uit te voeren? Het antwoord is 'niemand', aangezien geen enkele persoon deze mensen te hulp schiet als zij worden belaagd. Is dit écht de maatschappij waarin wij vandaag de dag leven? Een maatschappij waarin alles mag, zelfs het mishandelen van hulpverleners? Heeft nou écht iedereen oogkleppen op of kan het niemand iets schelen dat wij, hulpverleners, worden aangevallen terwijl wij mensenlevens redden? Het zou wel moeten, als u ons ooit nodig heeft, heeft u kans dat wij u niet kunnen helpen omdat uw medemens het op de hardwerkende hulpverlener heeft voorzien!

Niemand grijpt in

Nog steeds word ik witheet van woede als ik in het nieuws verneem dat er wéér eens hulpverleners belaagd zijn. Is dit een nieuwe sport geworden onder onze (meestal) jeugdige asocialen? Ook vraag ik mij in dit soort gevallen af in wat voor gezin en cultuur deze mensen opgroeien, ze moeten deze wandaden toch ergens 'geleerd' hebben? Ikzelf ben werkzaam geweest bij de brandweer en heb deze vorm van agressie al een aantal keren van heel dichtbij mogen meemaken. Maar of ik hier nou blij mee ben? Totaal niet, als het even anders was afgelopen, had ik naar het ziekenhuis vervoerd kunnen worden, of erger zelfs: dan had ik hier niet meer gezeten om deze tekst te schrijven. Achteraf gezien ben ik dus blij dat ik de aanvallen heb mogen overleven, één aanval in het speciaal. En dat allemaal omdat ik ooit heb besloten om het hete vuur te trotseren om mens en dier te redden, maar ik krijg er stank voor dank voor terug.
Net als ik hebben al vele hulpverleners met de gedachten rondgelopen waarom zij het werk eigenlijk nog doen. Heeft het nog wel nut om het werk uit te voeren waar wij zo van houden, als wij de mogelijkheid lopen dit met de dood te bekopen? Het lijkt wel alsof hulpverleners vandaag de dag een grote schietschijf op hun borst geschilderd hebben gekregen, en wij alle narigheid over ons heen krijgen.
Als de politie de daders ooit oppakt die mij hebben aangevallen, zou ik deze personen graag even willen spreken. Ik zou ze niet eens vragen waarom zij het hebben gedaan, en of zij spijt hebben van hun misselijkmakende daden. Ik zou ze enkel de volgende vragen stellen om vervolgens weg te lopen. Misschien zien ze dan pas in waar zij mee bezig zijn, en zullen ze hun verleden achter zich laten.
  • Als jouw moeder nog in een brandende woning zat, zou jij dan nog steeds stenen naar de brandweer gooien? De brandweermensen riskeren hun leven om jóúw moeder te redden uit een pand.
  • Als jouw vrouw wordt aangereden op straat, ga jij de ambulancemedewerkers aanvallen terwijl jouw vrouw zwaargewond is en eigenlijk direct naar het ziekenhuis toe moet?
  • Als jij met je auto op de kop in de sloot ligt, zou jij dan nog steeds vuurwerk naar mij gooien?
Als u dit bovenstaande leest, zult u zich mogelijkerwijs afvragen waarom ik zo gefrustreerd reageer op dit onderwerp, en waarom ik juist deze vragen aan de personen zou stellen. Ik zal niet ingaan op de situaties die ik heb meegemaakt, om mijzelf en andere hulpverleners te beschermen, maar ik kan er wel kort iets over vertellen. Tijdens een brand waren er een paar jongens die vonden dat zij leuk waren en gooiden vuurpijlen en lawinepijlen in de richting van de brandweer. Eén van die vuurpijlen raakte mij in mijn rug. Als ik de beschermende kleding van de brandweer niet had aangehad, had ik zeker naar het ziekenhuis gemoeten. Ik heb nu enkel dagen pijn gehad aan mijn rug en een blauwe plek.
Bij een andere keer was ik ook bij een brand, en een aantal jongens die aan het relschoppen waren, begon met stenen te gooien. Eén van die stenen raakte mij op mijn achterhoofd terwijl ik de brand aan het bestrijden was. Het is goed geweest dat ik mijn helm op had gehad, want anders had ik dit verhaal waarschijnlijk nooit meer voor u kunnen schrijven.

De maatschappij anno 2011

Mensen, behoort dit tegenwoordig tot de maatschappij? Is de maatschappij waarin wij vandaag de dag moeten leven, een samenleving waarin niemand meer veilig is? En het ergste van alles is dat als er agressie naar hulpverleners plaatsvindt, de omstanders geen vinger uitsteken om ons, brandweer, ambulance en politie, te helpen. In dat opzicht is dus elk lid van de samenleving schuldig aan het mishandelen van hulpverleners. Na deze tekst gelezen te hebben zijn uw ogen hopelijk geopend, en grijpt u de volgende keer wanneer een situatie zich voordoet wél in!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten