Mensen die ooit een dierbare hebben
verloren, zullen mij begrijpen. Mensen die dit nog nooit meegemaakt hebben,
zullen het nooit begrijpen. Wanneer een dierbare van ons is overleden, zullen
de pijn en het gemis altijd blijven bestaan.
Toen ik nog maar een meisje van acht
jaar was, werd mijn oudere zus ernstig ziek, ze bleek leukemie te hebben. Zes
dagen nadat deze diagnose gesteld was, overleed zij in haar slaap aan een
hersenbloeding. Nog als de dag van vandaag herinner ik mij dat ene telefoontje
en het moment dat mijn vader huilend mijn slaapkamer binnen kwam. Toen hij het
vertelde, kon ik daarna alleen maar "O" zeggen. Nu, ruim 14 jaar
later, kan ik mij deze momenten nog heel helder voor de geest halen, alsof het
nog maar vijf minuten geleden is. Het lijkt wel alsof iemand op 'play' drukt en
de film weer opnieuw wordt afgespeeld.
Een aantal van mijn herinneringen zijn
verdwenen (hoe ze rook, hoe ze er nu precies uitzag), maar een aantal
herinneringen staan mij nog helder voor de geest. Zo weet ik nog dat wij een
keer flinke ruzie hadden samen, we trokken de haren uit elkaars hoofd. Opeens
was de ruzie over, en besloten wij om samen te gaan winkelen in Amsterdam. Ook
weet ik nog dat zij een puzzelboekje voor mij gekocht had, of hoe wij samen
gingen eten in het restaurant van haar nicht. Deze herinneringen zullen mij
altijd bijblijven, en zal ik blijven koesteren.
Nu nog steeds mis ik haar en bijna
dagelijks vraag ik me af hoe het geweest zou zijn als ze nog leefde. Mogelijk
zou mijn zus nu getrouwd zijn en moeder van een stel prachtige kinderen. Of
niet. Dat is iets wat niemand ooit te weten zal komen. Net als dat ik nooit te
weten zal komen of zij pijn heeft gehad, vlak voor het moment dat zij stierf.
Hebben de artsen wel voldoende geprobeerd om haar te helpen? Zal ze mij in de
hemel ook missen, of is zij nu mijn beschermengel geworden? Al deze vragen zijn
niet te beantwoorden en zijn met haar mee het graf in gegaan.
Mensen die ook een dierbare (of meerdere
dierbaren) hebben verloren zullen zichzelf herkennen in dit verhaal. Zij zullen
dezelfde gedachten en gevoelens hebben als ik. En deze groep mensen weet ook dat
de pijn en het gemis nooit zullen verdwijnen. En dan bedoel ik ook écht nooit.
Met een beetje geluk zullen de scherpe kantjes in de loop der jaren slijten.
Maar écht weggaan, dat doen onze gevoelens niet. Ze zijn littekens op onze ziel
die elke keer weer openscheuren en gaan bloeden. De gedachten, de pijn en het
gemis zorgen er eigenlijk een beetje voor dat de overledene toch nog bij ons
is.
Mensen die nog nooit een dierbare
verloren hebben, zullen het bovenstaande nooit begrijpen. Misschien kunnen ze
het zich wel inbeelden, maar de gevoelens die wij ervaren, zullen zij niet
ervaren (totdat ook hun een dierbare verliezen). Mensen hebben wel eens tegen
mij gezegd: 'Dat je nu nog steeds met de dood van je zus bezig bent..' Ja, ik
ben inderdaad nog elke dag bezig met mijn zus, maar dat zullen zij niet
begrijpen. Voor hun gaat het leven verder. Voor mij ook, maar wel met de
gedachten dat mijn zus ergens anders is, in de hemel, en niet meer hier bij
mij, op aarde. Tot aan mijn dood zal ik nog elke dag aan haar denken. Na
verloop van tijd gaan de scherpe kantjes wel van de gevoelens af. Het eerste
jaar is altijd het lastigste. De eerste feestdagen zonder de dierbare, de
dierbare die een jaartje ouder zou worden, maar hier nooit meer is. De eerste
bruiloft, was hij of zij er ook maar bij. In dat opzicht veranderen veel dingen
in het leven van de mensen die overblijven.
Dus, wanneer u nog nooit een dierbare
verloren bent, en u komt iemand tegen die wel een geliefde verloren is,
verklaar hem of haar dan niet voor gek. Deze gevoelens horen nou eenmaal bij de
persoon, en die kunt u niet wegcijferen. Wanneer het u overkomt, zult u precies
begrijpen wat ik met het bovenstaande bedoel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten